Die batterijen die overal inzitten tegenwoordig heten dan misschien lithium-ion-batterijen, maar er gaat ook kobalt in. De schatting is dan ook dat de vraag naar dat metaal de komende jaren flink zal stijgen, al zijn de schatters het er niet helemaal over eens of de vraag slechts vier keer zo wordt of zelfs meer dan twintig keer zo hoog. In het vakblad Resources, Conservation & Recycling bestuderen vier Leidse milieuwetenschappers de vraag hoe kwetsbaar de aanvoer van kobalt eigenlijk is.
Er zijn wat potentiële problemen, zo blijkt. Zo is er welgeteld één echte kobaltmijn op de wereld, in Marokko. 98 procent van de wereldproductie komt uit mijnen die eigenlijk om een ander metaal zoals koper draaien, en waarbij kobalt een bijproduct is. Dat betekent dat als de vraag naar het belangrijkste metaal instort, de aanvoer van kobalt uit die mijn ineens kan stoppen. Je zou denken dat de zuivering, waarbij de kobalt van de stenen en andere metalen wordt gescheiden, plaatsvindt vlakbij de mijn zelf, maar dat is dus lang niet altijd zo. Bijna de helft van dat werk vindt plaats in China.
Meer dan de helft van het daadwerkelijke opgraven van het metaal gebeurt in Congo-Kinshasa, een van de minst stabiele landen ter wereld. Het zou allemaal nog zorgwekkender worden als de handel plaatsvond bij slechts een handjevol machtige bedrijven die een centrale plek in de keten hebben. Guess what? Dat is ook zo, al valt het in kobaltbusiness nog mee vergeleken met sommige andere stoffen.
Kortom: ‘Het risico op verstoring van de kobaltaanvoer is hoog.’ Om de keten te verstevigen, zou het volgens de auteurs handig zijn als er wereldwijd wat meer mijnen en raffinaderijen open gingen.