Een palindroomgetal is een getal waarvan de cijfers symmetrisch gerangschikt zijn: zowel van links naar rechts als van rechts naar links lees je dus hetzelfde getal: 44, 101, etc. Goed, ik studeer gewoon Taalwetenschap en zodoende kom ik niet zo snel in aanraking met ‘grappige getallen’, afgezien van de keren dat Herman Brusselmans in Autobiografie van iemand anders herhaaldelijk verwonderd is over de tafel van negen.
Oh, en Twitter, met afstand mijn favoriete sociale medium, waar iedereen zich gedwongen voelt om het te benoemen wanneer het aantal volgers of het aantal tweets een palindroomgetal is. Vooral bij 666 gaat het spreekwoordelijke dak eraf, zover dat mogelijk is binnen 280 tekens.
Bij verjaardagen blijft het enthousiasme omtrent palindroomgetallen naar mijn weten uit. Ik zou niet willen zeggen dat mijn 11e of mijn 22e verjaardagen ingetogen waren (dat hele adjectief past sowieso allerminst bij me), maar een extra groot feest was het niet. Ook bij anderen zag ik het nooit. Misschien dat het vanaf leeftijden met drie cijfers een uitbundig feest wordt, maar ik ken niemand die ooit zo’n leeftijd heeft gehaald. En als ik die wel had gekend, en diegene overleefde de 100 (oud, maar geen palindroom) en werd 101 (oud én een palindroom): heeft diegene dan überhaupt nog wel zin en bovendien kracht voor een uitbundig feest? De oudste mens ooit wiens geboorte- en sterfdatum officieel zijn vastgelegd, Jeanne Louise Calment, werd 122 jaar. Dan moet je niet alleen de 101 en de 111 vieren, maar óók nog de 121.
Ik denk niet dat iemand 22 palindroomverjaardagen aankan. Ik niet, de mensen die ik ken niet en al helemaal niet een willekeurige Française niet. Dat laatste werd vorig jaar trouwens bevestigd toen er een onderzoek werd gepubliceerd waaruit zou blijken dat Jeanne helemaal geen 122 is geworden, maar naar alle waarschijnlijk 99. Negentien palindroomverjaardagen, ja, dát zie ik nog wel gebeuren.
Maar wat ik, mijn kennissen en Fransen niet kunnen, kan onze universiteit wel. Die viert dit jaar zijn 54e palindroom. 444 jaar. En wie ben ik ook om te bepalen wanneer je wel en geen feest mag geven? Bovendien gooi ik ook enorm mijn eigen ruiten in (een eigenschap die me wel vaker de das om doet) wanneer ik uitspreek dat ‘450 jaar een logischere festiviteit zou zijn’, want over zes jaar hoop ik al een tijdje afgestudeerd te zijn. Geheel naar het prachtige sociolect dat zo nauw is verbonden aan deze universiteit: gefeliciteerd pik.
Femke Blommaert studeert taalwetenschap