Columns & opinie
Column: Die boom geeft wel veel rommel
donderdag 13 december 2018

Ik word ouder. De signalen waren ook al een tijdje daar: het ongeremde enthousiasme over een stormparaplu (en de grenzeloze woede wanneer die vervolgens wordt gejat) en dito gevoelens over nieuwe wasmachines of lekker ruikende allesreinigers.

De laatste tijd is het er niet minder op geworden: zo drink ik doorgaans niet meer op zondag en als ik dat wel doe, is het zo’n truttige rode wijn aan de bovenkant van het middensegment. De tijd van moeiteloos literflessen Jumbo Shiraz (3,95 per stuk) weghaggelen ligt achter me.

Laatst heb ik zelfs een Gall & Gall-pas aangevraagd zodat, als het me ontbreekt aan wijntips van vrienden die ook steeds ouder worden en zodoende meebewegen naar de bovenkant van dat middensegment, ik me kan laten adviseren. Onder die vrienden bevinden zich opeens ook mensen met kinderen, pas verloofden en ga zo maar door.

Ik ben eindelijk aan het nadenken over wat ik wil gaan doen na mijn studie, ga verstandig(er) met mijn geld om, overweeg een begrafenisverzekering af te sluiten en de samenwoongrapjes tussen mijn vriend en mij worden steeds minder grappig.

Desondanks kwam de meest confronterende realisatie van het ouder worden pas gedurende deze feestdagen. Als ik alleen nog maar denk aan al het gedoe dat komt kijken bij het hebben van een kerstboom, word ik al hondsmoe. De kinderlijke vreugde die ik kreeg bij het versieren van de boom heeft plaats gemaakt voor “geeft wel veel rommel” en “waar láát je al die versiering de overige elf maanden van het jaar?”

Verder zet iedereen foto’s van veredelde dennen op Instagram en Twitter, dus ik zié er genoeg. Enkel online, want ik betrap mezelf erop dat ik openbare plaatsen als supermarkten vermijd. Ten eerste staan er opeens doodenge, bewegende kerstmannen en rendieren die, als je het echt allemaal tegen hebt zitten, ook nog blikkerige geluiden maken.

Ten tweede heeft heel het land de behoefte om dezelfde afschuwelijke kerstafspeellijst tot in den treure (namelijk: van zes tot en met zesentwintig december - bijna een máánd!) te draaien. Waar ik eerst vol vertrouwen meekrijste op All I Want For Christmas haalt Mariah nu bij iedere hijgerige uithaal het bloed onder mijn nagels vandaan, zéker als ik in een meterslange kassarij sta tussen de mensen die ingrediënten hebben gekocht voor hun Allerhande-kerstdiner met de “worst-en-kaaskerstboom” als voorgerecht en de “kaasplanktaart” als nagerecht.

Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik die hele feestdag opeens afschrijf. Bovendien heb ik altijd al een hekel gehad aan vuurwerk en oliebollen, dus de bitterheid kwam ook niet uit de lucht vallen. Kerst is voor mij nu overdreven goudkleurige uitnodigingen inclusief lakzegel versturen voor mijn negen-gangen-kerstdiner met burgerlijke kerstcovers van Frank Sinatra op de achtergrond. En dat is inmiddels misschien maar beter voor me ook.

Femke Blommaert studeert taalwetenschap

Zie ook haar veganistische kerstmenu: Kerstplezier zonder dier