Door Sebastiaan van Loosbroek ‘Deze zomer speelde ik op de Parade in Amsterdam, en mijn publiek bestond uit allemaal twintigers. Dat had ik helemaal niet verwacht. Ik dacht dat alleen vrouwen van vijftig-plus me leuk vonden. Maar die jongelui vonden het helemaal te gek. Dat was een enorme geruststelling.’

De naam Joost Spijkers (41) doet misschien niet bij iedereen meteen een belletje rinkelen. Toch draait hij al sinds het begin van deze eeuw mee in de top van de kleinkunst en het variététheater. Als onderdeel van het gezelschap Ashton Brothers kreeg hij de ene na de andere lovende recensie. Na Spijkers 1 vond hij het tijd worden zijn solocarrière uit te breiden met opvolger Spijkers 2.

‘Ik geef de toeschouwer een kijkje in een wereld waar muziek wordt gemaakt alsof ons leven ervan afhangt’, vertelt hij over de voorstelling waarin hij wordt ondersteund door een band. Saai wordt het niet snel, zodra hij op het podium staat, maar het publiek moet wel zijn opgewassen tegen een wervelwind aan muziekgenres. ‘Ik zing zachte, intieme, kleine, romantische liedjes tot heel virtuoze jazz’, zegt hij. Daarnaast is er veel ruimte voor Oost-Europese muziek, van ‘Balkanbluezz’ tot ‘fado-achtig’.

Want hij zingt niet alleen Nederlands. Integendeel, er is ook ruimte voor bijvoorbeeld Russisch en Frans. ‘Ik heb teksten van Charles Aznavour gemengd met teksten van mezelf. Maar veel liedjes zijn geschreven door Peer Wittenbols, die je om de oren slaat met zijn poëzie.’

Daarnaast zingt hij ook nog eens Servische en Macedonische klassiekers. Onbekend bij Nederlanders, dus wel zo leuk om hen er kennis mee te laten maken. Spijkers zelf heeft een grote voorliefde voor Oost-Europese opzwepende en tegelijkertijd weemoedige tonen. Hij groeide ermee op, weliswaar in Limburg, dankzij zijn Bosnische stiefmoeder.

Bovendien weet hij de Balkantalen op niveau te houden dankzij zijn vrouw, die óók uit Bosnië komt. Toeval? ‘Dat bestaat niet. Ze heeft me eens horen zingen in het Zaantheater in Zaandam. Naderhand stuurde ze me een mailtje. Zo is het gekomen.’

In zijn liedjes behandelt Spijkers voornamelijk universele thema’s als liefde en vriendschap. ‘De teksten zijn uit het leven gegrepen. Er zitten heel veel verhalen in me die er altijd weer uit moeten. Als ik de muziek niet had, zou ik misschien wel aan de drugs gaan. Het móet eruit. Ik denk dat ik gewoon heel gevoelig ben.’

Zijn vorige solo-tour, Spijkers 1, was nog een zoektocht naar de juiste toon, zegt hij. ‘Het was aftasten, ik vroeg me af wat ik nu eigenlijk aan het doen was. Alles zat erin, maar dat maakte het ook minder toegankelijk. Bovendien was het serieuzer dan deze show. Spijkers 2 is toegankelijker, vrolijker en …. lekkerder. Ja, dat is het woord. Het is lekkerder.’

Daar zijn de recensenten het mee eens: Spijkers won er de Poelifinario 2018 mee in de categorie Kleinkunst en in De Theaterkrant staat de show in de top 5 van beste theatervoorstellingen van het afgelopen seizoen. Hoe zorgt Spijkers ervoor dat hij zichzelf telkens weer overtreft? ‘Uiteindelijk weet je nooit hoe het ontvangen wordt’, zegt hij. ‘Maar de angst dat de volgende show niet beter is dan de vorige, wordt steeds erger.’

Joost Spijkers

Spijkers 2

Stadsgehoorzaal

Vrijdag 23 november 20.15 uur. €21