Het is makkelijk om de schouders op te halen over de kamernood-actie van de SP-jeugd. Een handjevol zenuwachtige jongeren, het babyvet nog op de wangen, marcheerde naar het Bestuursbureau, maar had niet even gebeld of er ook wel iemand van het college van bestuur zou zijn. Die waren er niet, en dus ging Rood Leiden weer weg.

Wat echter interessant is, is dat ze bij de universiteit kwamen klagen, in plaats van bij de gemeente. Op papier gaat die laatste namelijk over wonen, en de universiteit helemaal niet.

In de praktijk is het precies andersom: de universitaire kinderlokkers proberen overal ter wereld studenten te ronselen. Vervolgens staan die in de stromende regen op de camping, moeten ze ergens in de polder in een schuur slapen, of keren ze na wekenlang vruchteloos zoeken terug naar hun vaderland.

Er is niet alleen te weinig woonruimte voor al die internationals, er is ook te weinig universiteit. Het aantal studenten stijgt snel, de hoeveelheid geld langzaam, en dus lopen docenten – en het zo vaak vergeten ondersteunend personeel! – steeds meer op hun tandvlees. Het ministerie van Onderwijs gooide er met Prinsjesdag nog een kortinkje bovenop, en dat was voor sommige leden van het personeel de druppel die de emmer deed overlopen. Actie!

Deze week waren er openbare colleges, vrijdag is er een overwerk-middag in het Lipsius waar docenten de werkdruk zichtbaar willen maken. Niet bepaald dingen die een siddering door Den Haag laten gaan, maar alle begin is moeilijk. En iedereen heeft het veel te druk om te kunnen demonstreren tegen de drukte, natuurlijk.

Het zijn acties met ruime en nadrukkelijke steun van de universiteitsbestuurders. Gericht tegen het ministerie, want op papier gaat die over het geld voor onderzoek en onderwijs. Maar in de praktijk is het toch ook de universiteit die over de werkdruk gaat, centen verdeelt en vliegtuigladingen vol buitenlandse studenten laat aanrukken?

Sure, de universiteiten hebben wat gemopperd, de afgelopen jaren. Gezeurd om meer geld. Altijd met dezelfde mantra: als je een kenniseconomie wil, moet je er ook in investeren. Dat is natuurlijk ook zo, maar niet een van de bazen stond woedend op.

Niemand riep: ‘Mevrouw de minister, uw beleid dwingt ons welhaast tot het uitbuiten van dakloze twintigers. Uw regels plegen roofbouw op onze medewerkers en daarmee ook hun gezinnen. Wij werken daar niet aan mee.’ Ze werkten maar al te graag mee, en nu de wal het schip lijkt te gaan keren, demonstreren ze maar al te graag mee met hun personeel.

Misschien toch nog maar eens naar die SP-jongeren kijken?

Door Bart Braun