Studentenleven
De dode vis en de kassabon
donderdag 20 september 2018

Mijn huisgenoot wil een hamster, zo besloot ze dit weekend. Eigenlijk liever een rat, maar daar is te weinig plaats voor. Gelukkig is een hamster ook nog eens een stuk burgerlijker, en uit burgerlijke dingen haal ik bovenmaats veel plezier. Een naam was al bedacht dus nu wilde ze zich ‘gaan oriënteren op de kooien in de dierenwinkel’.

Hoewel ik me meermaals per dag uitspreek over dierenwelzijn ben ik de slechtste niet. Dus toen er uitgerekend aan mij werd gevraagd om mee te gaan, zei ik natuurlijk volmondig ‘ja’. Als ik eenmaal in een dierenwinkel ben, vind ik het vaak toch wel leuk om die beestjes te zien. Waarna mij direct weer het gevoel bekruipt dat ze in een veel te kleine bak zitten.

Een schuchter zwart konijntje, twee muizen met een “Gereserveerd!”-sticker op hun glazen kooi geplakt, een hoopje cavia’s waarover niemand echt enthousiast leek te zijn aangezien ze nog met z’n achten waren. Verder in de zaak stonden aquaria met vissen. In de hoop daar ook schildpadden aan te treffen, liep ik daar naartoe. Wat ik vond was beter dan welke denkbare schildpad dan ook.

Een briefje, hangend onder één van de middelste aquaria, met daarop de tekst: ‘Wij geven u 48 uur garantie op de gezondheid van uw nieuw aangekochte vissen. In geval van sterfte dient u de dode vis en de kassabon van uw aankoop aan ons te overhandigen. In geval van sterfte in een tropisch aquarium, vragen wij u ook een beetje aquarium water (sic) apart mee te nemen’.

Prachtig, zo’n briefje. Niet alleen de constructie ‘de dode vis en de kassabon’, ook de kennis dat er dingen vooraf zijn gegaan aan deze maatregel. De snode dierenwinkelbezoeker die herhaaldelijk binnenkwam om te vertellen, wat zeg ik, te liégen dat zijn vis was gestorven om die zuurverdiende 1,29 (in het geval van de bekende sherrybarbeel of de citroentetra) of het schrikbarende gedrag van 3,79 (voor de pleco-algeneter) terug te vragen aan de kassa.

Maar ook de persoon die zijn dode sherrybarbeel - het lijkje bewaard in een afgewassen margarinekuipje, pindakaaspot of een simpel boterhamzakje - langs kwam brengen zónder kassabon. Waarna hij natuurlijk niet nog één of twee maar minstens drie andere dierenzaken langsging om drie keer 1,29 terug te vragen. Genoeg voor een nieuwe pleco-algeneter.

Femke Blommaert studeert taal­wetenschap