Columns & opinie
Column: Water
donderdag 21 juni 2018

Zo’n twee jaar terug dobberde ik nog gewoon wat in de zee. Een kans pakken is namelijk een beetje zoals surfen: eerst moet je in het water springen, pas dan blijkt of er ook daadwerkelijk een golf langs komt rollen die je wil meenemen.

De golven die dat uiteindelijk bij mij deden, rolden door de Mare. Zo ongeveer iedere week keerde daar het tij. De ene week surfte ik er wat; de andere week deed Femke dat. Er is namelijk maar beperkte ruimte op zo’n stukje als dit.

Gelukkig, en dan spreek ik in ieder geval voor mijzelf, ging het niet om de gracht die zijn naam ontleent aan een voormalige veenrivier, maar om de universiteitskrant. Het surfboard was overigens vast ook niet blij geweest met al die fietswrakken. En ik word simpelweg niet warm van zwemmen in andermans pis, figuurlijk gesproken dan.

Zwemmen in andermans gedachten, dat doe ik dan wel weer graag. Laat me je meenemen naar een baai in het gedachtenmeer van Immanuel Kant. Waar het binnen de filosofie juist vaak draait om een zoektocht naar kennis door het toepassen van rationaliteit, wijst Kant ons juist op a posteriori kennis, die niet zonder ervaring kan ontstaan.

Hij vergelijkt iemand die beweert dit wel te kunnen met een duif – eentje die zich, tijdens het vliegen, inbeeldt hoe vrij en vluchtig haar bewegingen zouden zijn in een luchtloze ruimte, in een vacuüm.

Wat de denkende duif klaarblijkelijk vergeet, is dat ze slechts kan vliegen bij de gratie van deze lucht. Hetgeen wat weerstand biedt is dan ook niet altijd hetgeen wat vermeden moet worden – soms betreft het juist dat wat iets mogelijk maakt.

In lijn hiermee kan ik jullie aanraden om eens het water in te springen, vanaf de springplank zo uit die ivoren toren. Net als de duif zal je natuurlijk wat weerstand voelen, maar aangezien je inmiddels vast je A-diploma hebt, zal je er prima vanaf komen. Als er golven zijn, kun je er ook proberen te surfen, wie weet zelfs (tussen de fietswrakken) in de Mare.

Ik ga dit plekje in ieder geval verlaten, aangezien ik binnenkort ga afstuderen. Er is dus om de week weer wat ruimte over. Ik heb ervan genoten om hier telkens weer in het diepe te springen en wil jullie graag uitnodigen om datzelfde te doen – pak die kans hier of waar dan ook in jullie respectievelijke werkveld. En als je nog bang bent om te vallen, dan heb ik nog een laatste geruststelling: Het is maar water, en zonder dat is het ook maar leeg.

Mattijn de Groot studeert wijsbegeerte