Studentenleven
Into the Wild
Marleen van Wesel
woensdag 21 februari 2018
© Silas

‘Ik vertrek binnenkort ook uit Leiden’, zei ik vorige week dapper tegen het broertje van een vriendin, op haar feestje. Zij was net terug uit India en vierde haar dertigste verjaardag. Hij verhuist binnenkort naar Zuid-Afrika, waar hij een baan heeft gevonden. ‘Oh, waar ga jij naartoe?’ vroeg hij geïnteresseerd.

De laatste Mare-collega die vertrok, zwemt nu als duikinstructeur tussen de dolfijnen en de schildpadden rond een tropisch eiland in Afrika. Into the Wild.

En ik ga naar Bergen op Zoom.

Half zo groot als Leiden, met een minstens half zo gezellig historisch centrum, en de bewoners zijn er zéker half zo trots op hun stad. En elk halfuur vertrekt er een rechtstreekse trein terug naar Leiden. Gelukkig maar, want ik vind het dus allemaal Echt Heel Spannend.

En nu? Vroeg ik mezelf de afgelopen tijd steeds vaker af. Een beetje, omdat die vraag me op feestjes zoals vorige week ook steeds vaker werd gesteld. De redactie van Mare was een mooie plek om mijn carrière te beginnen, maar zo langzamerhand werd het tijd voor iets ná dat begin. Mijn naam stond intussen al best een poos op de muur van het Zweetkamertje gekrast.

Maar nu het vervolgplan is uitgetekend, samenwonen in Bergen op Zoom en een leuke baan daar in de buurt, dringt de vraag zich pas echt op: EN NU?

‘Als het hier lukte, kunnen we het overal’, zei een van de vele studievrienden die Leiden allang achter zich gelaten hebben, toen ook hij de wijde wereld introk. Een leven opbouwen op een nieuwe plek, bedoelde hij.

Makkelijk gezegd. Het grote-mensen-leven begint niet met een El Cid-week. Geen mentormamma’s en mentorpappa’s die zich over je ontfermen, geen informatiemarkt, geen KMT. Geen jaarclubs, disputen, geen zesduizend anderen, die hier ook allemaal voor het eerst zijn.

Een ándere oud-Mare-redacteur, Arjen van Veelen, verhuisde een paar jaar geleden naar St. Louis en schreef zes maanden later een essay voor De Correspondent, getiteld: ‘Waarom is er geen Tinder om nieuwe vrienden te vinden?’

Vrienden vinden in een nieuwe stad, ook zo’n beetje alle vrouwenbladen die ik kan bedenken hebben zich al op de kwestie geworpen. Op een iets hoopvollere manier dan Van Veelen, ‘Glamour to the rescue’, maar niet per se bruikbaarder. Groepslessen volgen op de sportschool? Dat heeft me in Leiden sociaal in elk geval nooit meer opgeleverd dan vaag bekende gezichten om op straat ‘hoi’ tegen te zeggen. En vriendenvarianten van Tinder zijn er volop, lees ik, maar niet met zoekresultaten in Bergen op Zoom. Afgezien van een oproepje uit 2014 van een boekenclub voor zestigers.

Hoe het dan wel moet? Dat weet ik dus nog even niet. Toch had die studiegenoot gelijk, denk ik. Het lukt overal wel. Niet meteen, maar uiteindelijk komt het heus goed. Tot die tijd is het alleen wel Echt Heel Spannend. En ik ga Mare gewoon missen. Dat ook, natuurlijk.