‘Eigenlijk begon het met de nogal luie gedachte: hoe fijn zou het zijn, om niet te hoeven repeteren, maar toch een voorstelling te maken?’ zegt regisseur en scenarioschrijver Liesbeth Gritter.

‘Stel, dat mijn script zo helder, dwingend en gedetailleerd zou zijn, dat een acteur het zichzelf zou kunnen aanleren, en dat ik het resultaat twee maanden later pas zou zien.’

Een utopie, zegt ze meteen. ‘Maar de vraag hoeveel tekst iemand nodig heeft, om precies te interpreteren wat ik bedoel, bleef interessant.’

Vervolgens schreef ze daadwerkelijk een solo, die ze naar zes acteurs stuurde. ‘Een handelingensolo, zonder tekst, die dus eigenlijk voor één persoon bedoeld was. Het leek me een leuk experiment om het hele stuk voor de eerste keer meteen met alle acteurs tegelijk te spelen. Daarna zijn we pas echt gaan repeteren.’

Hoe verliep dat experiment? ‘Heel chaotisch. Als in het script staat dat iets na een minuut gebeurt, telt de ene acteur in z’n hoofd veel sneller dan de andere. Het ontspoorde direct. En het duurde wel een uur langer dan ik in mijn hoofd had. Maar uiteindelijk is het heel spannend om zes parallelle werelden naast elkaar te zien. En ook een beetje triestig. Het refereert eigenlijk aan hoe wij in de maatschappij leven. Soms zit ik in de tram en dan zie ik allemaal mensen, die in dezelfde ruimte, op hetzelfde tijdstip, dezelfde kant opgaan, en zó langs elkaar heen leven.’

Dat de voorstelling over eenzaamheid zou gaan, was al de bedoeling. ‘Daar gaat de solo zelf ook over. Het personage zit alleen thuis en weet niet zo goed wat hij met zijn tijd aan moet. Op een gegeven moment heeft hij hulp nodig, maar niemand kan de ander helpen, omdat iedereen zelf om hulp staat te schreeuwen. De voorstelling is trouwens niet alleen maar triest, ook wel grappig.’

De personages zijn zich dus niet bewust van de anderen. ‘Er is één moment, waarop ze even geen zin meer hebben om opzij te gaan voor elkaar. Heel even vallen ze uit hun rol. Ik voel dat het publiek daarop zit te wachten, maar verder wilde ik dat juist niet doen.’

‘Alles ligt helemaal vast nu. Zes mensen zijn op het toneel namelijk lastig te volgen, dus het werd een kwestie van componeren. Op het scherm achter de spelers is trouwens het script mee te lezen. Daar moeten we het publiek ook de tijd voor geven. Er is geen chaos meer.’

Naakt, hoorde ze iemand de voorstelling omschrijven. ‘Als toeschouwer lees je namelijk wat iemand op dat moment moet doen. Heel boos worden kan soms nét niet lukken. Met het script op de achtergrond en vijf andere spelers, is dat wel confronterend.’

Theater Ins Blau, Het Script

Vrijdag 17 november, 20.30, €15,50

Marleen van Wesel