Columns & opinie
Column: Vaarwel
woensdag 11 oktober 2017

Mijn pad kruist regelmatig met opmerkelijke docenten, maar er is er slechts één Glen Newey. Hij leerde ons over utopia’s, dystopia’s en wie die filosoof nou ook alweer was die het loodje legde tijdens het met sneeuw volstoppen van een kip. (Dat was Francis Bacon, mocht je benieuwd zijn geworden.)

Van anderen hoorde ik verhalen over Glens verontschuldigingen aan een whiteboard waar hij per ongeluk tegenaan stootte, gevolgd door reflectie op het wel of niet dragen van plichten jegens levenloze objecten. Of bijvoorbeeld over die ene keer dat hij zijn PhD-student een documentaire liet kijken over dolfijnen aan de lsd en ‘m daarmee nog iets verder hielp ook. In ieder geval was er niemand die ontkwam aan zijn humoristische kritiek op de monarchie, die hij leverde als de academische variant van Lucky TV.

Wat ik aan Glen bewonder, was zijn unieke kijk op satire als maatschappijkritiek, wat hij haarfijn in allerlei utopische en dystopische werken opmerkte. Hij leidde onze reizen door dergelijke fictieve werelden. We liepen erin rond, namen vervolgens wat stappen terug en grinnikten vanaf daar nog wat om vervolgens onze eigen samenleving weer eens onder de loep te nemen.

Ook gebeurde het weleens dat er een deel van zijn wijsheid zoekraakte tussen alle special effects in een PowerPoint, waarna hij sprak: ‘Well I guess that’s another pearl of wisdom lost to eternity.’ Sinds Glen een boot kocht, voelt het echter alsof al zijn parels van wijsheid weg zijn van hier, maar het is hem niet kwalijk te nemen. De man kon de drang gewoon niet weerstaan om de vaste grond onder zijn voeten even te verruilen voor een wankelend scheepsdek.

Op een bepaalde manier was de aanschaf zelfs een blijk van liefde. Zijn veertienjarige zoon, die af en toe langskwam uit Engeland, hield namelijk van vissen. Het tragische is echter, dat zijn net-aangeschafte boot het eindstation nooit haalde. De reis naar zijn huis in Amsterdam eindigde met een bootbrand in Capelle aan den IJssel. Glen werd het tegenovergestelde van Acda en de Munniks Herman; het regent dan ook geen zonnestralen in Lipsius 0.03, waar hij nu eigenlijk college had gegeven.

Toch gebeurde het wel vaker dat hij niet in de zaal was waar hij college hoorde te geven, zoals nu, vertelt een van zijn studenten hier bij zijn herdenking. Een tijdje terug bespraken ze bijvoorbeeld Foucault over macht, waarna hij zonder aankondiging zo’n half uur op de gang is gaan staan om te kijken wat ze zouden doen en dus hoe de machtsverhoudingen binnen zijn klaslokaal waren – en daarbuiten. Glen Newey bracht mensen iets bij, zelfs zonder daadwerkelijk daar te zijn.

En nu doet hij dat voor altijd.

Mattijn de Groot is student wijsbegeerte