Muisstil is het in de UB, alsof we allemaal bang zijn dat de straatkatten ons horen. Straatkatten kunnen namelijk niet van huis, dus er wordt ook nooit gedanst op de tafel. Nee, nee, hier wordt gestudeerd en geslapen, daarom zit ik meestal in Café Ubé. Daar blijf ik nog een beetje wakker.
Met een stapel A4’tjes en een laptop onder mijn arm draai ik het poortje bij de ingang terug alsof er niks gebeurd is en zet de koffieautomaat in werking.
Na een tafel gevuld te hebben met studeerbenodigdheden begin ik gelijk met soggen, procrastineren of hoe je het ook wilt noemen. Het internet is dan wel te groot om alles ervan te ontdekken, toch doe ik m’n best om er in ieder geval zoveel mogelijk van te zien.
Met Google als reismaatje surfen we via Maps naar Hawaii en even later gaan we door naar de New York Times. Ze zeggen iets over het gebruik van een nap pod, wat te interessant klinkt om niet verder uit te zoeken. Blijkbaar gebruiken bedrijven slaapcabines om de arbeidsproductiviteit te verhogen. Ze maken hun werknemers slapend rijk, en daarmee zichzelf ook.
Wat lijkt dat me fijn, even een tukkie doen en slapend verrijkt worden. Ik pak mijn spullen weer op, ga terug door het poortje in en begeef me richting de zevende stilteruimte. De stapel A4’tjes onder mijn hoofd ligt verbazingwekkend comfortabel en het geluid van de tikkende toetsenborden heeft wel wat weg van regen.
Mijn dagrust wordt helaas vroegtijdig verstoord door twee pratende mensen. Aso’s. Vrijwel iedereen kijkt hun kant op en een paar ietwat verbaasd naar mij, dus ik besluit maar met ze mee te kijken. We ergeren ons er elke keer aan, terwijl we weten dat we het kunnen verwachten. Eigenlijk is die stilteruimte in de UB ook gewoon wat onhandig hé, al die slapende en niet-slapende mensen bij elkaar. Waarom zou de UB geen nap pods nemen? Die Asian Library kon er ook prima bovenop, waarom doen we er niet een slaapzolder bij? Daar mag iedereen komen, in tegenstelling tot de Asian Library, waar mensen zonder Azië-gerelateerde studie worden weggestuurd.
Laten we er zelfs één plaats bijzetten voor iemand die het tikkende toetsenbord wil bespelen, die hoeft niet eens geïnteresseerd te zijn in slapen. Misschien doen we er wat meer, veertig ofzo. Dan plaatsen we ook nog wat ruimte voor mensen om te fluisteren en om de drie kwartier mogen er twee mensen daar een gesprekje komen voeren. Het moet wel een powernapje blijven natuurlijk.
Mattijn de Groot is student wijsbegeerte