De schuifdeuren van de Jumbo gaan langzaam open. Een deken van warmte valt over me heen en de geur van verse croissantjes verwelkomt me. Ik wil naar binnen stappen, maar een jongen die nijdig een half wit gesneden in zijn rugtas probeert te proppen, botst tegen me aan.

Ik herpak mezelf.

Moet ik een mandje pakken of niet? Hoeveel heb ik eigenlijk nodig? Zo weinig dat ik geen mandje nodig heb? Zo veel dat ik eigenlijk een kar had moeten hebben? Wie heeft er eigenlijk bedacht dat winkelmandjes deze afmetingen hebben? Straks opzoeken op Wikipedia. Als ik thuis ben. Niet nu. Of wel? Ik heb dat mobiel internet toch niet voor niets?

Focus. Er vormt zich een rij achter me en ik besluit toch maar een mandje te nemen. Voor de zekerheid. Als ik ‘m niet nodig heb, kan ik ‘m altijd nog wegmoffelen onder die hoge schappen bij de broodafdeling.

Het voelt alsof mijn leven in tweeën is gesplitst. Het leven voordat de schuifdeuren zich zonet openden en het leven daarna. Van het leven daarvoor herinner ik me bar weinig. Wat heb ik thuis nog aan eten? Wat ben ik van plan om de komende week te eten? Wat wil ik straks eten? De schappen in turend, hoop ik dat het me te binnenschiet, maar dat gebeurt niet.

Glutenvrije kruidnoten. Ik smijt ze maar in mijn mandje. Voor de zekerheid. Misschien ontmoet ik tussen nu en vijf december wel iemand met een glutenintolerantie.

Een aluminium bakje gevuld met peentjes en één takje tijm. Inclusief een foto van Jamie Oliver met dromerige uitstraling, waar hij heel hip zijn armen laat rusten op de letters ‘Crazy Regenboog Wortelen’.

Hoe heb ik ooit zonder gekund?

Glutenvrije kruidnoten en crazy regenboogwortelen. Een solide lijstje, als je het mij vraagt.

Less is more, dus ik loop naar de kassa’s. Eigenlijk wil ik de enige kassa nemen waar ik rustig mijn boodschappen op de band leggen kan leggen. Dan heb ik tijd om mijn pinpas te zoeken en kan ik al klaar staan met mijn tas als de caissière mijn spullen scant.

Maar de waarheid is hard. Per ongeluk maak ik oogcontact met een meisje achter een sta-kassa. "Volgende!" krijst ze. Haar priemende ogen zijn nog steeds op mij gericht.

De schade: 6 euro en 84 cent. Best veel voor een zakje sinterklaassuiker en een bakje met planten, maar ik snap dat je voor zowel glutenvrij als crazy een meerprijs betaalt. Terwijl ik haastig mijn boodschappen probeer in te pakken, hoor ik de caissière nogmaals "Volgende!" gillen. De schuifdeuren gaan weer langzaam open. Ik wil zo snel mogelijk naar huis.

Femke Blommaert is student taalwetenschap