Columns & opinie
Geen commentaar: Stoppen met slepen
woensdag 25 mei 2016
© Illustratie: Silas

De hoeven trekken een spoor in het zand. Een zwerm vliegen zoemt rond het lijk. De zweetdruppels glinsteren op het voorhoofd van de rector. Hij trekt en sjort aan de staart, maar het luizige dier komt steeds verder vast te zitten. Het beest was natuurlijk allang verzwakt. De krom staande rug kon geen peuter meer dragen. Wie een blik in de stal wierp, overwoog een telefoontje naar de paardenslager of de lijmfabriek.

Het dode paard waaraan het college van bestuur als een bezetene heeft lopen trekken, heet ‘bsa2’, oftewel: het bindend studieadvies in het tweede jaar. Carel Stolker erft de stinkende knol van zijn voorganger Paul van der Heijden. ‘Een student is bevoorrecht, eigenlijk een zondagskind,’ zei de toenmalige rector in 2012 in Mare toen het college de maatregel aankondigde. Die kan best wat harder studeren.

De universiteit wil daarom ook maar wat graag meedoen met een experiment van het ministerie van Onderwijs. Leiden is immers de bsa-pionier en was in 1997 de eerste universiteit die de regeling invoert. En een leider wil natuurlijk geen volger worden. En bovendien is het goed voor het studierendement, herstel: ‘studiesucces’.

Studenten ergeren zich meteen aan de maatregel. Buiten het feit dat duimschroeven worden aangedraaid, wat de stress doet toenemen, voelen zij zich proefkonijnen in het rendementslaboratorium.

Een paar jaar blijft het rustig. Maar in 2015 zwelt de kritiek weer aan en het offensief tegen het bsa in het tweede jaar wordt ingezet. De komst van het leenstelsel wakkert het vuurtje nog eens aan. Een aantal leden van de universiteitsraad reageert in een opiniestuk fel op een interview met het college in Mare. Vice-rector Simone Buitendijk zegt dat het college ‘meer van verleiden dan van dwingen en harde pressie’ is. De raad ziet dat anders.

Later in dat jaar verschijnt er ook nog een open brief van studentenpartijen en -organisaties waarin ze het college oproepen het ‘roer om te gooien’ en te stoppen met het stapelen van maatregelen.

Een lokale opstand is wellicht nog wel neer te slaan, maar ook een meerderheid in de Tweede Kamer wil dat het experiment geen gevolg krijgt. Een doodsvonnis voor het paard.

Desondanks gaat de lijdensweg door. Als uit een evaluatie blijkt dat de maatregel slechts een beetje werkt, is de raad unaniem in haar oordeel: stop met dat gesleep.

Het is nog niet genoeg om de rector te overtuigen de staart los te laten. Twee studenten lukt dat wel. Zij stappen naar de rechter. Die laat het college zien wat het al die tijd achter zich aan heeft getorst.

Door Vincent Bongers