Hij stopt er mee. Kees van Kooten, schrijver, cabaretier, televisiemaker en de man die ik hoger acht dan wie dan ook, gaf afgelopen zondag zijn laatste voorleesstelling in Bodegraven. Inmiddels trotste bezitter van vijfenzeventig levensjaren en vijf bypasses vindt hij het - uit gezondheidsoverwegingen - welletjes geweest.Om je een beeld te geven van de omvang van mijn obsessie; in mijn boekenkast staan zesentwintig boeken van Kees, een ongescheurde scheurkalender uit het jaar 1986 en het groot bescheurboek. Van ‘Meest modernismen’ heb ik maar liefst drie exemplaren. Ik heb een keer een veel te duur fotoboek van de dochter van Remco Campert gekocht omdat er één foto in stond van Kees die melk in zijn koffie schonk. Voor de vijftigste verjaardag van mijn vader heb ik hem de ‘Koot en Bie-bliotheek box’ gegeven. Toen we ’s avonds uit eten gingen was ik op de helft. Ik ging pas slapen nadat ik alles had gezien. Mijn vader was inmiddels alweer naar zijn werk vertrokken.
Toch zou ik niet eens goed weten wat het precies is dat mij zo fascineert aan Van Kooten. Het begon toen we vroeger tijdens filmavondjes op de middelbare school avonden lang naar Van Kooten en De Bie, Monty Python en Faulty Towers keken. De eerste keren dat ik dronken was, keek ik zo naar Van Kooten en De Bie, evenals tijdens de eerste jointjes die ik rookte, waardoor Koot en Bie nog geestiger werden. Nog steeds kan ik tranen in mijn ogen krijgen van het lachen om de eenzame vandaal, die zich beklaagt over de problemen waar je tegenaan loopt als je de enige hooligan van je amateurvoetbalvereniging bent.
Maar het zijn vooral zijn boeken waar ik geen genoeg van kan krijgen, hoewel er eigenlijk vrij weinig in gebeurt. Als je één van zijn boeken hebt gelezen en je vond er niks aan, dan hoef je de rest ook niet te proberen. Maar als je er een hebt gelezen en je vond het te gek, dan zul je al zijn boeken geweldig vinden. Kees beschrijft zijn dagelijks leven en wat daar zoal in fout gaat, en hoe hij dat vervolgens probeert op te lossen. Maar ik ken niemand die deze alledaagsheid zo mooi en humoristisch weet te verwoorden.
Mocht je je inmiddels afvragen hoe het was, afgelopen zondag in Bodegraven: ik heb geen idee. Ik heb er talloze malen aan gedacht om Van Kooten een brief te schrijven en te vertellen over mijn verzameling en dat ik nog vier boeken mis. Het jaar dat hij het Boekenweekgeschenk schreef was ik ook op het Boekenbal, maar voordat ik binnen was, was Kees alweer weg. Ook afgelopen zondag was ik er niet bij. Ik durf niet. Ik weet niet of ik het zou overleven als het beeld dat ik van hem heb niet zou kloppen met de werkelijkheid.
Door Tim Meijer