Vorige week zat ik in een café in Amsterdam uit het raam te staren. Plotseling stroomde het plein waar ik op uitkeek vol met studenten. Een paar demonstranten beklommen het bordes van een groot gebouw en trapten de deur in en verdwenen uit het zicht, op de voet gevolgd door een grote groep studenten. De rest bleef voor de ingang rondhangen. Na een tijdje werd er op de eerste verdieping een raam geopend en een groot spandoek naar buiten gehangen.

Het Maagdenhuis was, voor de elfde keer in amper vijftig jaar, bezet.

In Leiden is naar mijn weten vooralsnog alles rustig, de Facebookpagina met de Leidse afdeling van de nieuwe universiteit telde ten tijde van mijn deadline 125 likes en 58 mensen zeiden naar hun eerste bijeenkomst te gaan. Daar kun je drie mogelijke conclusies uit trekken; of de meeste Leidse studenten zijn ontzettend tevreden met de gang van zaken op de universiteit, ze zijn te laks danwel laf om te protesteren, of er worden buiten mijn weten om allerlei voorbereidingen getroffen om het Academiegebouw te bezetten.

Ik hoop op het laatste, al zijn er wel lessen die de Amsterdamse bezettingen ons kunnen leren. De acties hebben er weliswaar toe geleid dat het college van bestuur van de UvA eindelijk het gesprek wil aangaan, maar de Maagdenhuisbezetters zijn het onderling nog niet eens over wat ze nu eigenlijk willen.

De ‘Nieuwe Universiteit’ heeft een officieel eisenpakket, maar de meningen van de Maagdenhuisbezetters lopen uiteen van de alleszins redelijke eis van minder rendementsdenken en een meer democratisch bestuur, tot het radicale standpunt dat een vrije universiteit in een kapitalistische maatschappij niet mogelijk is.

Dan is het college van bestuur tenminste duidelijk over hun standpunten: leve het rendement, fuck de student.

Voordat er in Leiden wordt overgegaan tot actie, is het dus handig als de Academiegebouwbezetters het eerst eens worden, zodat ze eenmaal binnen niet meer hoeven te vergaderen. Deze standpunten moeten bovendien realistisch zijn.

Een bijkomend voordeel van het uitsluiten van de onrealisten: je hoeft geen rekening te houden met veganisten en mensen die zich beledigd voelen door het onderscheid tussen mannen- en vrouwenwc’s. Bovendien laat je met een reëel eisenpakket zien dat er is nagedacht over de actie, en dat het je daadwerkelijk om het bereiken van resultaten gaat, in plaats van alleen te roepen dat je het er niet mee eens bent.

Nog een voordeel: de Leidse bezetters hoeven geen nieuw protestlied te schrijven. Twee mobiele ogen die keken de kraker aan van de Leidse cultband Rubberen Robbie is 35 jaar na verschijnen nog altijd geschikt.