Studentenleven
Frutti di Mare: Van schieten word je lekker zen
Petra Meijer
donderdag 19 februari 2015
‘Jeetje, zo’n wapen is best zwaar. Dit is een soort workout.’ © Taco van der Eb

‘We hebben drie huisregels: geen schietfeestjes, geen wapens uit de koffer in de kantine en geen ongeoefende schutters met vuur laten schieten’, zegt Mark Vermaat, voorzitter van Schietvereniging Zoetermeer. ‘Die gaan we vanavond voor één keer breken.’

Vijfentwintig studenten criminologie doen zich in de kantine tegoed aan gratis thee en koekjes. Ze blijken de lucky few. ‘Er waren honderddertig aanmeldingen, dus we moesten loten’, zegt Joëlle Dekkers (21) van studievereniging CoDe. Wie de tafel vol vuurwapens negeert, lijkt zich in een gezellige huiskamer te bevinden. Achter de bar hangt een bord met de tekst: ‘Soep van het huis (uit blik).’

‘Tot vijf jaar geleden was schieten een elitaire sport’, vervolgt Vermaat. ‘Maar toen Tristan in Alphen om zich heen schoot, is de schietsport in een slecht daglicht komen te staan. Maar ik weet zeker dat jullie aan het eind van de avond anders tegen de schietsport aankijken.’

De studenten worden uitgenodigd om bij de tafel wat wapens vast te houden, terwijl de leden van de schietvereniging uitleg geven. De ongeladen wapens worden elke keer zo aangegeven dat de ontvangers zien dat ze leeg zijn. ‘Jeetje, zo’n wapen is best zwaar’, zegt Salomé Schiltkamp, terwijl ze een pistool aanpakt. ‘Dit is een soort workout.’

De studenten mogen vragen stellen en dat laten ze zich geen twee keer zeggen. Zijn er met schieten verschillen tussen mannen en vrouwen? Vermaat: ‘Door de afwijkende bouw…’ Er klinken wat vervaarlijke geluiden uit de zaal. ‘Begin nu geen opstand’, waarschuwt bestuurslid Marco ’t Hart met een blik op de overwegend vrouwelijke criminologen. Vermaat: ‘Goed, wat ik bedoel: vrouwen hebben bredere heupen, staan stabieler, dus ze kunnen doorgaans goed schieten, vooral met geweer.’

De studenten willen weten wat de schietsport zo leuk maakt. ‘Het is een individuele sport, een wedstrijd tegen jezelf. Je moet op je ademhaling, houding en hartslag letten. Je wordt er zen van en zit tijdens het schieten in je eigen cocon. Na een goede schietbeurt ben ik helemaal ontspannen’, zegt Vermaat.

Als de studenten vervolgens de baan op mogen om met luchtdrukgeweren te schieten, is die zen-vibe in eerste instantie ver te zoeken. ‘Het is best spannend. En ik ben linkshandig, maar ik kan mijn rechteroog niet dichtdoen met mikken’, zegt Annemiek Dobbe (20). Haar medestudenten hebben al snel een oplossing gevonden: ze scheuren een papieren schietroos doormidden en plaatsen het stukje karton achter haar bril. ‘Haha, alsof je een lui oog hebt.’

Marlou van der Meer (21) schiet alles raak. Naast haar begint een studente steeds harder te trillen. ‘Kak, ik heb te lang gewacht, dan wordt het wapen te zwaar.’

Na de luchtdrukgeweren mogen de studenten met luchtdrukpistolen schieten. Iedereen komt langzaam tot rust. ‘Het is veel leuker dan verwacht’, zegt Nine van Eerde (18). ‘En je bent helemaal niet meer bezig met het feit dat je een wapen vast hebt.’ ‘Voor ons is een pistool ook meer een attribuut om onze sport mee uit te oefenen’, zegt trainer Silvester Wolvers.

Dan mogen de studenten de luchtdrukwapens omwisselen voor een klein kaliber vuurwapens, een karabijn. Ze krijgen gehoorbescherming en worden voorbereid op een zwaardere terugslag. ‘Ga ontspannen staan. Heb je een buikje, dan houd je hem niet in.’ Eén voor één schieten ze een magazijn leeg. Schiltkamp: ‘Het ging echt goed!’ Maar als haar schietkaart terugkomt blijkt er geen gaatje in te bekennen.

De avond wordt afgesloten met een demonstratie van een M5 en een negentig jaar oud Mosin-Nagant-geweer. De studenten krimpen ineen vanwege het harde geluid. Vermaat: ‘Dit doen we alleen voor de demonstratie, want voor de buurman is dit geluid niet echt leuk.’ Enthousiast verlaten de studenten het gebouw. Als er al vooroordelen waren, dan zijn ze zeker verdwenen.