Crystal is, zoals haar vrienden het zeggen, ‘America’s smallest performing circus midget’. Ze staat een paar meter van mij vandaan, op een parkeerplaats ergens in Dubai.
‘Hey Benjamin. We’re gonna party! Yeah, put that in your column, BITCH!’
Normaal werkt Crystal in Las Vegas, waar ze voor duizend dollar burleske stripshows geeft bij vrijgezellenfeestjes. Met een groepje showgirls overwintert ze in Dubai, omdat er in de rest van de wereld tussen ruwweg Halloween en Valentijnsdag niet veel te verdienen valt.
Maar in Dubai rolt er altijd geld. En hoe. Een enigszins willekeurige impressie van mijn eerste acht uur hier.
Uur 1, 2 en 3: in de rij voor paspoort controle, in de file om de stad in te komen, douchen en een nieuwe outfit aangemeten krijgen. (‘Benji, you dress like a nerd.’)
Uur 4: we lopen Club Cavalli binnen. Kroonluchters, twee meter lange geblondeerde hoeren en tafels. Vergeleken met een club in Nederland vallen vooral de tafels op. Iedereen die iets betekent, heeft een tafel. Met bijbehorende bottle service natuurlijk. Het zal allemaal peperduur zijn geweest, maar gelukkig kennen mijn vrienden de locals. De sponsorende Arabier zelf zal overigens nooit komen opdagen.
Uur 5: er staat een jongetje voor me, jaartje of achttien hoogstens. Vlassig snorretje, brilletje, in een pak van vijfduizend dollar dat waarschijnlijk door zijn moeder is uitgekozen. Hij kijkt enigszins verwonderd om zich heen, naar de extreem mooie meisjes die om hem heen zweven. Hij heeft duidelijk geen idee wat hij met ze aan moet. Een beetje zoals ik vroeger was, behalve dat die ongemakkelijke tienerperiode toch andere proporties aanneemt als je oneindig veel geld en Russische hoeren hebt.
Uur 6: Ik wil wanhopig graag met Crystal dansen. Maar Crystal denkt daar anders over. Ik probeer haar naar de dansvloer te trekken. Ze klampt zich vast aan iemands been. Ik vergeet even dat Amerika’s kleinste circusdwergje ook Amerika’s lichtste circusdwergje is, en een paar seconden lang hangt ze tussen ons in voordat ik bedenk dat dit waarschijnlijk een teken is dat ik het op moet geven.
Uur 7: Ik sta met een uitermate vriendelijk meisje in een glitterjurk te praten (‘I’m in the entertainment business’). Ik hou een heel verhaal – zoals alleen dronken promovendi dat kunnen – over hoe ik aan een universiteit werk, de wereld probeer te redden en het liefst elke avond met mijn kat in bed lig. Terwijl ze vakkundig aan haar non-alcoholische cocktail nipt, kijkt ze met een schuin oog over mijn schouder naar de chaotische taferelen aan mijn tafel: ‘I know you know I’m not actually a business woman, but you should know that I know you are even more full of shit than me.’
Op dit punt zou ik willen opmerken dat alles in deze column waargebeurd is.
Uur 8: De afterparty is in de villa van John, een van oorsprong Libanese professioneel skater die voor Red Bull werkt. Hij heeft er net een skateramp en een zwembad laten bouwen. Een groepje graffiti-artiesten neemt de buitenmuur onder handen. Het is zijn vierde villa in evenzoveel jaren. Hij wordt regelmatig door de politie ontruimd; het is verboden om ongetrouwd een villa te bezitten.
John – uitermate goed bekend met de prijslijst van hoeren – vertelt dat, hoewel de besten per avond net zo veel verdienen als ik in een jaar, de meesten echt geen fantastisch leven hebben. Net zo min als driekwart van de andere mensen die je in Dubai tegenkomt. ‘There are all of these people here that will do anything because there is nothing for them in their own countries.’ Een van de meisjes, kaal en helemaal onder getatoeëerd, mengt zich in het gesprek: ‘But the biggest problem with Dubai is the club scene. It’s pretty boring.’
Mijn circusvriendjes zijn duidelijk nog nooit in Leiden geweest.
Benjamin Sprecher is promovendus bij het Centrum voor Milieuwetenschappen Leiden