Na twee maanden met een gebroken hart moest ik mijzelf weer ten prooi stellen aan het mannelijke geslacht. De gladiatoren stonden al met glimmende messen klaar in de arena. Wat aarzelend betrad ik de piste.
Tinder. Als ik erover begon reageerden mijn vriendinnen alsof ik ging hoereren. Nou en? Ik had er schijt aan. Dan ben ik er maar één, een Tinderhoer.
Met één druk op de knop had ik een account op de meest besproken dating app van het moment. Onderuitgezakt op de bank in mijn lelijkste sweater en flodderige joggingbroek maakte ik mij klaar voor een avondje virtueel daten.
Ik viel van de ene verbazing in de andere. Nooit geweten dat er zoveel verschillende mannen bestaan. Grote, lange, dikke, vieze, knappe. Lekkere, mooie, krullende mannen. Bruin, geel, zwart, wit of rood. Ze komen uit alle windstreken. En ze kunnen allemaal jou potentiële lover worden.
Maar voordat ik er één uitkoos vroeg Tinder mij een aantal beslissingen te nemen die de rest van mijn datende leven gingen bepalen.
Wilde ik mannen zien uit mijn eigen stad of die van 50 km verderop? Met andere woorden: had ik zin om in pyjama naar mijn toekomstige minnaar te fietsen of koos ik ervoor om met koffers te gaan sjouwen richting een Brabander met een zachte G? Ik kreeg het een beetje benauwd. Terwijl ik in mijn hoofd al de moeilijkheden van een lange afstandsrelatie afging, klikte mijn vinger op het knopje 5 km. Ik ging voor makkelijk, ik ging voor de Leidse ballen.
Toen de foto’s nog. Ik heb nog nooit zo lang naar elke hoek van mijn eigen hoofd gestaard. Heb ik echt zo’n grote neus? Waarom heeft niemand me dat ooit verteld? Toch maar even die sproetjes een beetje wegwerken met photoshop. En dat littekentje. Nog wat bruiner. Zo, klaar.
Toen begon het. Ik werd mijn eigen cupido. Ik bekeek de latino voor mij op het scherm. Paolo had zwarte krullen, kuiltjes in zijn wangen en foto’s waarop hij met bloedmooie vrouwen poseert.
Hij zag eruit als een exotisch chocolaatje. Alle alarmbellen gingen af. Dit is een macho, niet naar het hartje swipen.
Whatever.
HARTJE.
Volgende foto: Neil, bodybuilder, houdt van fitness (en heeft cup C).
Onder zijn foto stond: ‘Ik hou ervan als je naar me kijkt terwijl ik me opdruk.’ Narcist! EXIT.
Volgende foto: Patrick, dansend met een dolfijn. Hell no. NEXT.
Bliep! Bliep!
Een berichtje van Paolo. ‘Hi schatje, lekker jurkje heb je aan’. Verbaasd keek ik naar mijn joggingbroek. O ja, hij had natuurlijk mijn foto’s bekeken. Hij moest eens weten hoe ik er nu bij zat. Moest ik nu zeggen: ‘Dank je, jij hebt ook een mooi handdoekje om je edele delen geknoopt’?
Maar voordat ik kan antwoorden stuurde Paolo al een bericht. ‘Ben je ook zo geil?’ Ik schrok er een beetje van en blokkeerde hem gelijk. Getver. Nee, ik zit in mijn joggingbroek en zoek een lieve, begripvolle, stoere man. Op Tinder. Een illusie?
Uit onderzoek dat online datingsite eDarling uitvoerde onder 214 van haar leden, blijkt dat online daten op verschillende vlakken fout kan gaan. De grootste afknappers zijn taalfouten en seksuele toespelingen. Ook zorgen groepsfoto’s, feest-selfies en portretten met zonnebrillen voor ergernissen. Vooral mannen kunnen er wat van, merk ik tijdens het Tinderen. Ze hebben foto’s waarop ze onherkenbaar tussen een bierdrinkende massa vrienden staan, weggemoffeld onder een petje. Jongens, zeg nou zelf, zou je op die manier de liefde van je leven willen tegenkomen?
Er zijn er ook die zichzelf als een soort actionmanpop afbeelden. Als een chimpansee hangend aan een rots, duikend op Bali, uitkijkend over de bergen. Je zou bijna geloven dat je met een soort prehistorische jager-verzamelaarsoort te maken hebt. Totdat je erachter komt dat bijna elke Tinderman zulke foto’s heeft.
Volgens het onderzoek van eDarling wil meer dan zestig procent van de ondervraagden geen relatie met iemand die zijn of haar profiel mooier maakt dan het is. Maar op een app als Tinder is dit bijna niet tegen te gaan. Het is nu eenmaal een nu-of-nooit-vleeskeuring. Heb je een knap snoetje, dan heb je kans dat een groot percentage van de bevolking je naar het hartje ‘swipet’. Heb je een lelijke kop, dan werkt het niet. De wereld is hard.
Na een paar avonden met alle soorten mannen geapped te hebben, geef ik de moed op. Of ze houden na één avond al op met praten, of ze zijn uit op directe vunzigheid. Hoewel ik daar ook niet vies van ben, wil ik wel eerst weten wat voor vlees ik in de kuip heb.
Bliep! Bliep!
Een berichtje van Jan-Willem.
Wow... Jan-Willem. Dat berichtje verandert mijn week. Urenlang appen we over onze vurige verlangens. We maken foto’s van net gemaakte spaghetti. Van onze sokken. En van de poes die op schoot zit. Ik zie hem voor me. Liggend met een boek op zijn bed, denkend aan mij. Filosoferend kijkt hij voor zich uit, en droomt over de baby’s die hij met mij zal krijgen. Niet één, maar tien, allemaal lijkend op kleine ikjes en hijtjes.
Plotseling wordt mijn dagdroom woest verstoord door het zoemende geluid van mijn WhatsApp. Snel kijk ik op het scherm. Mijn Jan-Willem. Een zinderende spanning giert door mijn buik.
Snel klik ik op het bericht. Mijn adem stokt. Op het scherm is een foto te zien van een grote, zeer rijpe ‘komkommer’. Mijn romantische droom is abrupt voorbij.
Aanmaakhout
Hoewel er zeldzame uitzonderingen zijn, bestaan er grofweg drie verschillende soorten Tindermannen.
Je hebt de ‘ex-monniken’ die zes jaar gevangen zaten in een relatie en op zoek zijn naar wat vluchtige passie en iemand om zich tegenaan te nestelen. Zij willen een beetje gezelligheid onder de lakens en als je lief genoeg bent blijven ze plakken.
Dan is er nog de troep ‘woeste leeuwen’, die tien Tinderliefjes tegelijkertijd hebben. Zij zijn chronisch online op Tinder en starten een gesprek met de woorden ‘sweet kitty you look dirty’.
De derde groep zijn de ‘kneuzige freaks’ die in Tinder een nieuwe kans zien om de ware te vinden die hun SM-fantasieën of fascinatie voor aliens deelt. Met selfies van hun uitpuilende ogen of starende blik proberen ze je voor zich te winnen. Deze groep eindigt later sowieso met een Thais importbruidje.
Masha Rademakers studeerde culturele antropologie en islamstudies in Leiden. Ze is werkzaam als freelance journalist.