Cultuur
Alles dondert over elkaar heen
Toneelgroep Imperium speelt God van de slachting, over twee echt­paren die de ruzie van hun zoontjes willen uitpraten, maar die het vooral onderling en met elkaar aan de stok krijgen.
Marleen van Wesel
woensdag 15 oktober 2014
De sfeer wordt naarder en naarder. © Imperium

‘Het is een schoolvoorbeeld voor systeemtherapeuten’, zegt regisseur Erik Siebel over de nieuwe voorstelling van Toneelgroep Imperium: God van de slachting. ‘Het gaat over twee echtparen die elkaar bezoeken na een ruzie tussen hun zoontjes. De een heeft de ander daarbij geslagen met een stok. Na de kennismaking krijgen ze het maar niet voor elkaar om de eindbestemming van het bezoek te bereiken: een excuus. De sfeer wordt naarder en naarder. Niet eens omdat er steeds heftigere dingen gebeuren, maar omdat ze niet in staat zijn het proces nog te keren.’

In tegenstelling tot in de originele toneeltekst van de Franse schrijfster Yasmina Reza, heeft Siebel de jongetjes naamloos gehouden. ‘Door hun ouders te laten spreken over "onze zoon" en "jullie zoon" wordt het universeler: de personages staan tegenover elkaar. De een tegen de ander, wij tegen jullie.’

Al tijdens de kennismaking ontstaan de eerste scheurtjes. ‘Een van de vier volwassenen is een advocaat, die de halve voorstelling aan de telefoon hangt met de zaak. In het begin vindt het andere paar dat nog wel interessant. Maar hij vlucht steeds verder in de telefoongesprekken. Een andere ouder is Afrika-expert. Ze weet veel over Darfur en is op het eerste gezicht een heel ideëel persoon. Maar uiteindelijk blijkt dat maar een dun laagje te zijn: in hinkstapsprong ben je van beschaving zo zelf op het niveau van Darfur.’

In 2011 waagde regisseur Roman Polanski zich aan een filmversie van God van de slachting, genaamd Carnage, met Jodie Foster en Kate Winslet. Siebel: ‘Bloedmooi gespeeld, maar echt met een vergrootglas gefilmd. Door het kleine camera-acteerwerk mis ik de theatrale context.’ Op het podium van het Imperium Theater, waar zijn versie wordt opgevoerd, heeft hij daar nadrukkelijk aandacht aan besteed. ‘We hebben een arena-opstelling rond het podium gebouwd, waardoor het publiek er als een vijfde partij bijzit. Als toeschouwer, jury of rechter; het is in elk geval een beslissende regiekeuze.’

De vele ruziescènes vond Siebel pittig om te regisseren. ‘Meestal zijn de conversaties in een toneelstuk bedachtzaam opgebouwd, op het literaire af. Hier dondert en struikelt alles over elkaar heen. Op het moment dat de een van de verdediging in de aanval schiet, staan twee anderen te bekvechten. Het is heel leuk om al die triggers te laten zien, maar ook razend moeilijk.’

Hij regisseerde al vaker voor Toneelgroep Imperium, meestal grote stukken, voor veel spelers. Bij de voorstelling Gewürztraminer (2013) stonden er voor het eerst slechts vijf acteurs op het podium, bij God van de slachting vier.

‘Dat bleek ook interessant te zijn. Bovendien zijn het allebei relatiedrama’s. Het liefst zou ik om de zoveel jaar Who’s Affraid of Virginia Woolf regisseren. Haast iedereen krijgt wel eens te maken met relatieproblemen. Niet voor niets kondigen we het toneelstuk aan als: voor iedereen die een relatie heeft, wil of ooit heeft gehad.

‘Trouwens, aan welk toneelstuk liggen er uiteindelijk geen relatieproblemen ten grondslag?’

God van de Slachting door Toneelgroep Imperium

Imperium Theater 17, 18, 23, 24 en 25 oktober 20.30 u en 19 oktober 15.30 u, €12 (studenten €10)