Studentenleven
Column: De beste motivatie
Talitha Dehaene
dinsdag 7 oktober 2014

Net als veel andere studenten heb ik een bijbaan in de retail. Hoewel het een erg fijne winkel is en de personeelskorting ten huize Dehaene erg gewaardeerd wordt (zij het dan vooral door mezelf en iets minder door mijn Lief, die ‘nee ik weet nog niet waar ik het voor nodig heb maar dat zie ik toch wel als ik het gekocht heb?’ meestal niet als een acceptabele koopreden beschouwt), is het toch niet bepaald een droombaan.

Eén: elke dag ziet er precies hetzelfde uit. Er zijn kleine variaties, maar uiteindelijk moet je toch elke dag weer dezelfde domme vragen aanhoren en elk kwartier dezelfde rommel opruimen, omdat heel wat mensen nu eenmaal onuitstaanbare boerenlullen worden wanneer ze een winkel betreden. Na een paar maanden worden je emoties op dat vlak echter behoorlijk afgestompt, en dat helpt. Klanten die het wel schattig vinden om hun kleuter met zakken vol eurocentjes te laten betalen, klanten die hun telefoongesprek veel belangrijker vinden dan whatever vraag die je hen stelt, klanten die hun muntjes pontificaal op de toonbank leggen in plaats van in je duidelijk uitgestoken hand: na een tijdje retail wordt elk moment van de dag kwart voor don’t give a fuck.

Twee: elke vorm van menselijk contact wordt gereduceerd tot steeds dezelfde herhaling van functionele zinnen over and over again. Zodanig dat je zelfs thuis bij het inschenken van koffie aan visite automatisch gaat vragen of ze er melk of suiker of een tasje bij willen, of dat het zo wel meegaat?

Drie: klanten beschouwen je soms als een deel van het meubilair. Sommigen lijken er zelfs, en dan voornamelijk op de heerlijke Nederlandse handigheid that is koopavond, sowieso van uit te gaan dat je simpelweg in de winkel woont, als een soort retailkaboutertje. Dat je misschien wel eens een huis zou hebben waar je om negen uur heen zou willen komt gewoon niet bij hen op. Dus kunnen ze gerust ook na de vriendelijke suggestie van dewinkelgaatzosluitenkuntualstublieftnaardekassagaan nog een rondje door de gehele ruimte slenteren, inclusief hogere verdiepingen.

Ja, retail is soms zo’n hemels werk dat je na sluiting nog nét niet in staat bent om de dichtstbijzijnde puppy aan gort te schoppen. Het is vaak frustrerend (als je al niet emotioneel dood bent gegaan vanbinnen), het zijn lange dagen en mensen behandelen je lang niet altijd even fijn. Maar toch kan ik elke student dit soort baantje aanraden. Want aan het eind van zo’n vermoeiende dag heb ik hoegenaamd geen zin meer in keihard aan de studie gaan, maar ik doe het toch. Omdat ik één ding zeker weet: nooit van mijn leven wordt dit mijn fulltime baan. Dus duik ik mijn boeken in met meer motivatie dan ooit tevoren.