Het heeft even mogen duren, maar ook ik zie aan de horizon mijn bachelordiploma lonken. Voordat ik het felbegeerde papiertje echter in mijn liefhebbende armen kan sluiten en mijn oma de vlag uit mag hangen, moet nog even de verplichte scriptie eruit worden geknald.

Met alleen college op vrijdag, besloot ik, in plaats van de rest van de week weg te rotten in mijn bed, een extra college erbij te volgen. Alleen maar een scriptiepraatgroep volgen, wat tikken en verder niks doen voor de prijs van bijna twee ruggen was geen optie. Dus als reborn model-student besloot ik om een extra vak te gaan volgen, ten goede van mijn bankhang-quota. Zo gezegd, zo gedaan, en daar ging ik dan, geheel vrijwillig, richting het Lipsius om een tweedejaars vak bij te wonen.

De zaal zat bomvol studenten met de vakantie nog vers in het geheugen. De onbedwingbare aandrang om hun avonturen te delen met de buurman, of de buurman zijn buurman, overstemde de moedige poging van de docent die de tweedejaars, en mij, iets bij te brengen over legitimiteit van gezaghebbers.

Naarmate het college vorderde, verdwenen de voorbarig geopende tekstverwerkers en verschenen foto’s van The Fappening, wat uiteraard meer reden tot gesprek opleverde. College was immers bedoeld voor de tetten van Jennifer Lawrence, what else? Uit de kelder van de zaal verklaarde de docent: ‘Jullie luisteren naar mij en accepteren dus mijn gezag, omdat ik de professor ben.’

Juist ja.

Niet dus.

Als scholiertje op de middelbare school maak je een zeker opgroeiproces mee, waar de brutaliteit van mijn medestudenten me nu erg aan herinnerde. Jippie, puberteit helemaal opnieuw. Als brugsmurf was het leven op het voortgezet onderwijs nog nieuw en enigszins spannend en in de middenjaren had je een ‘wat-kan-mij-het-schelen’-houding en was alles kut. In je laatste jaar van het vwo was je top of the food chain; je diploma kon je al bijna ruiken, voor de met Kipling-bezakte bruggers was je God op aarde. Vakken volgen en examens maken waren een noodzakelijk kwaad.

Deze metamorfose en bijbehorende attitude, zo filosofeerde ik door al het gebrom heen, ondergaat een student in vogelvlucht opnieuw tijdens de bachelorfase.

Als eerstejaars kijk je tijdens college het liefst nog even de kat uit de boom, om je draai te vinden in al deze nieuwigheid. Of het nou komt door het feit dat je de vorige avond tot het gaatje gegaan bent, of dat de waanzinnige kennis van je docent simpelweg betoverend is; je houdt je klep.

Dat maakt het contrast met het tweede jaar des te groter. De nieuwigheid van studeren is er af en dat maakt jou natuurlijk weer tot het mannetje. Het zogenaamde gezag van mijnheer de professor is niet meer op jou van toepassing. Ben je hier eigenlijk wel om iets op te steken? Niet echt, want die bsa heb je toch al in de pocket.

En ik? De vlag is gestreken, de champagne staat klaar en ik droom elke nacht van dat ene papiertje. Voor een opperwezen ben ik helaas nog niet aangezien. Ik zal niet liegen, ik heb een paar jaartjes extra mogen genieten van de universitaire sferen en wellicht heeft dat er voor gezorgd dat ik met een kakelverse volwassenheid de collegezaal betreedt en netjes, zoals in het eerste jaar, mijn mond houd.

Esha Metiary

Student geschiedenis