Studentenleven
'Gast, schiet die chick even neer!'
Petra Meijer
donderdag 13 maart 2014
© Taco van der Eb

‘Bij het schieten mikken we op het hoofd. Als je heel hard “Ouch” hoort, dan is het foute boel: je bent een leven kwijt. Het wordt pas echt pijnlijk als alle drie de levens op zijn. Je pistool kermt van de pijn en de letters D-E-A-D verschijnen in beeld. Je bent morsdood’, zegt Wilco van lasergamebedrijf Combat Zone Live. Hij is omringd door veertig onrustige studenten. Zij nemen het straks tegen elkaar op tijdens een bijzonder potje lasergamen: het Universitair Sportcentrum is namelijk omgetoverd tot het decor van de strijd.

De studenten trekken legeroveralls aan en krijgen een petje met een sensor op. Dan is het tijd om de wapens in ontvangst te nemen. ‘We hebben verschillende laserguns. Klein, iets groter, of snipers’, aldus Wilco. ‘Snipers!’ roept het mannelijke deel van de studenten meteen enthousiast. Even later staan de heren met het meterlange geweer in hun handen. Ze knijpen een oog dicht en turen door het vizier. Maar als ze wat dribbelpasjes proberen te maken, besluiten ze hem toch in te wisselen voor de relatief kleine ‘Scorpio’. ‘Met die sniper kun je niet rennen man.’

‘Binnen hebben we alles donker gemaakt. Alleen de fitnesszaal en de kantoortjes zijn afgesloten’, vertelt Michaël Naulais (26, MST) van de Sportraad, die het lasergamen organiseert en tweehonderd kaarten verkocht. ‘De nooduitgangen zijn bovendien open, dus de strijd gaat buiten gewoon verder.’

Het rode team is gestationeerd in de grote gymzaal, die uitkomt op het parkeerterrein. Een groepje meiden zoekt dekking achter de vuilcontainers, terwijl de jongens rond de fietsenstalling sluipen. Als het gele team verschijnt, klinken tientallen schoten over de parkeerplaats. ‘Ik heb er ziek veel afgeslacht’, roept een klein meisje met een enorm geweer.

In de tuin aan de andere kant van het gebouw zorgen hekken van zeil voor dekking. Ook staat er een grote jeep. Het gele team heeft hier haar basis.

‘Ouch!’ ‘Ouch!’, klinkt het ineens. De teamleden kijken elkaar verbaasd aan. ‘Wat? Hoe kan dit? Ah, daar bij de tennisbaan ligt een sniper.’

Wie dood is moet terug naar de basis om drie nieuwe levens te halen. ‘Buiten is het echt een bloedbad. De lichaamsdelen vliegen je om de oren’, grapt een studente die al voor de zevende keer nieuwe levens komt halen. De sluipschutters van het rode team schieten vanuit een raam op de eerste verdieping ‘de gelen’ een voor een neer. De overlevenden zoeken dekking achter de deur van de balletzaal. ‘Gast, anders schiet je die chick daar even neer ofzo!’

Als alle teams zijn geweest, vindt er een tweede ronde plaats: capture the flag. ‘Het is nog best moeilijk om te zien wie er bij je in het team zit’, zegt Kelsey Kolenbrander (20, biomedische wetenschappen). ‘Friendly fire zorgt voor de meeste slachtoffers. Eigenlijk moeten we “flash” en “thunder” roepen, net als in Band of Brothers.’

‘Zo zie je maar’, zegt Wilco, ‘het maakt niet uit of je met kinderen, studenten of volwassenen te maken hebt. Geef ze een geweer en ze gedragen zich allemaal hetzelfde.’