Onlangs publiceerde een Nederlandse voornamenblog een lijstje met de meest bizarre in 2013 geregistreerde babynamen. Opvallend vond ik vooral de populariteit van opzettelijk lastig te spellen namen. Zelf opgescheept met een niet zo doorsnee exemplaar snap ik echt niet waarom ouders dit nog doen. Tuurlijk, het is ‘speciaal’, maar soms kan het als drager van de naam best wel frustrerend zijn. Want ik ben forever Talita/Thalita/Talitah/Tabitha/Talianzjdihfrefrugita DeHaene/Dehaane/De Hane/De Haan/Dehèèèjne-sorryhoespreekjedituit?”
Maar goed, mijn achternaam is volstrekt onbekend terrein in Nederland, dus dat is vergefelijk. De extra minuten bij het postkantoor tot ze mijn pakje vinden: hey, kan ik best mee leven. Die voornaam daarentegen…
Vervelend om steeds te moeten spellen, dat is één ding, maar sinds ik de wetenschappelijke studies naar effecten van voornamen onder ogen heb gekregen ben ik er nog minder blij mee dan voordien. Voornamen geven namelijk, net als uiterlijke kenmerken, meteen een bepaalde indruk. Mensen met Franse namen (zoals Guillaume en Margaux) komen eleganter en slimmer over. Degelijke Vlaamse/Nederlandse namen, zoals Maarten of Hilde, geven dan weer precies die indruk: betrouwbare, keurige mensen. Maar o wee als je Kelly, Wesley, Cynthia of Kevin heet.
Van deze mensen worden namelijk geen universiteitsdiploma’s verwacht. Zij dragen geen mantelpakjes of keurige dassen. Zij hebben geen verstand van wijn. En weten niet wie Alice Munro is. Dat zijn de vooroordelen: Priscilla heeft een kapsalon, Lorenzo een snackbar, geen van beiden is advocaat of dokter. Je wordt er simpelweg niet serieus mee genomen. Al in de kleuterklas worden kinderen be(voor)oordeeld op basis van hun voornaam. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de resem zelfverzonnen namen die het voorbije decennium op geboortekaartjes verschenen zijn… Mijn hart bloedt nu al voor in 2013 geboren sukkeltjes als Ar’Chianthony en Ecclesiaste. (Ik maak niet eens een grapje. Ze bestaan. Echt waar.)
Met deze informatie ga je je natuurlijk wel zorgen maken over je eigen naam. Want wat als de rest van de wereld die ook als een Priscilla beschouwt?
Zelf vind ik mijn naam vooral tuttig: een heel schattige, meisjesachtige naam. Kan positief zijn. Maar er zijn ook gevaarlijk snel vergelijkingen gemaakt met Anita en Talysha. Wie weet hoeveel sollicitaties er niét hebben plaatsgevonden omdat mijn naam de werkgever iets te veel aan de geur van zonnebank en verschaalde sigaretten deed denken…
Ziehier dus alweer een extra reden waarom ik Nederland boven Vlaanderen verkies: de traditie van de voorletter. Fantastisch, die voorletters. In Vlaanderen moet je nog echt full monty met je naam, maar hier kan ik gewoon heerlijk T. Dehaene zijn. En tewerkgesteld.
Talitha Dehaene