Verspreid over het zompige grasveld tussen de barakken liggen gesneuvelde kledingkasten, bankstellen en een koelkast, op z’n kop. De deur ligt een eindje verderop. ‘Van het balkon gegooid’, foetert Daniëlle van den Tol, beheerder leefbaarheid en veiligheid bij studentenhuisvester DUWO. ‘Het is toch ook een stelletje bij elkaar.’
Van den Tol gaat langs de deuren om de handvol overgebleven bewoners van Rijnfront, het studentencomplex aan de verlengde Wassenaarseweg, eraan te herinneren dat ze nog één dag hebben om hun sleutels in te leveren. Lucas Geurts (23) weet het wel. Zijn huis ziet er nog behoorlijk bewoond uit, vol meubels, met een flinke verzameling lege colaflessen en kerstversiering. Zijn huisgenoten vertrokken een half jaar geleden al, maar ongeveer tegelijkertijd werd er via leegstandsbeheerder Alvast nog een nieuwe bewoner geplaatst. ‘Dat is wel fijn, dat er nog iemand bij kwam’, vindt hij.
Morgen, op de allerlaatste dag, verhuizen ze allebei. Geurts gaat maar terug naar zijn ouders. ‘Die wonen in Amsterdam en ik ben toch bijna klaar met mijn master geschiedenis.’ Geplaatst worden in een vervangende kamer zat er niet in, hij woont hier met ‘een soort anti-kraakcontract, maar dan intern geregeld.’ Hiervoor woonde hij in het deel dat vorig jaar al werd gesloopt.
Buiten knijpt de grijper van een kraan een bankstel fijn boven een container. Vuilniswagens komen en gaan. In een ander blok schroeft Joris Bergman (20, film- en literatuurwetenschap) met zijn moeder een tafel uit elkaar. Aan de muren hangen nog posters en uitgeknipte artikelen uit Mare. Óvermorgen krijgt hij pas de sleutels van zijn nieuwe kamer. ‘Mijn spullen kan ik daar alvast in de gang zetten. Verder logeer ik een paar nachten bij vrienden, want ik moet wel in Leiden zijn voor de roeitrainingen van Njord.’
‘Hier wonen nog studenten’ en ‘Bij betreding doen we aangifte’ waarschuwen dikke letters op stukken karton achter een ander raam. Malte Torma (19, geneeskunde), die antikraak via Alvast woonde, heeft ook een nieuwe kamer gevonden. Vorig weekend is hij al verhuisd. ‘Maar ik had in de barakken nog wat meubels staan. Volgens de gemeentelijke basisadministratie woonde ik er namelijk nog en het zou vervelend zijn als er op het laatste moment huisvredebreuk gepleegd zou worden.’
Toen hij zijn post woensdagavond kwam ophalen, trof hij buiten voor het gebouw echter zijn tafel al aan. ‘Facedown op de grond. Verderop lag een stoel. Binnen was alles weg, ook mijn koelkast en stofzuiger. Die vond ik later terug bij het kantoortje van DUWO, kapot, terwijl ik ze nog had willen gebruiken. Volgens een man van de gemeente die hier rondliep, was er een busje langs geweest waarop DUWO stond.’ Torma snapt het niet. ‘Ik hoefde twee dagen later pas mijn sleutels in te leveren.’
‘Dat heb ik per ongeluk gedaan, foutje’, bekent Van den Tol direct. ‘Door een misverstand met Alvast dacht ik dat de woning al verlaten was. Er stonden nog wel spullen, maar het zag er niet bewoond uit. We treffen zoveel spullen aan in verlaten huizen. Uit andere achtergelaten inboedels had ik trouwens zo een koelkast en andere dingen voor hem gevonden, maar toen bleek hij alles via Marktplaats al vervangen te hebben. Dat gaan we nu regelen.’
Vrijdagmiddag was uiteindelijk iedereen vertrokken. De zwartgeblakerde restanten van oude meubels tussen blok acht en vijftien markeerden de locatie van het allerlaatste feestje.
Ooit huisvestten deze complexen asielzoekers, ergens in het noorden van het land. Bijna tien jaar geleden werden ze afgebroken en opnieuw opgebouwd aan de rand van Oegstgeest. Sindsdien woonden er studenten. Uiteindelijk is het de bedoeling dat er bedrijven van het Bio Science Park komen op het terrein, dat van de Universiteit Leiden is. Dit voorjaar zullen eerstejaarsstudenten archeologie er nog aan het graven gaan voor hun practicumonderzoek. Maar eerst begon afgelopen maandag de sloop.