‘Bam! Een landschap. Zo doet Bob Ross dat’, vertelt Janne van Zanen (22, student Engels). ‘Je moet vooral niet te lang aan een schilderij blijven zitten.’ Op Catena staan ongeveer twintig deelnemers met schilderskwasten in de aanslag achter tafels waarop behangrollen zijn uitgerold met de witte achterkant naar boven. Anderen liggen languit op de grond, tussen stukken papier, glazen bier, kwasten en frietbakjes met verf. Op een groot scherm worden afleveringen van The Joy Of Painting uit de jaren tachtig vertoond. Een filmpje waarin Bob Ross voor een zwart schildersdoek zat, wordt snel afgezet. Een paar enthousiastelingen hebben echter al bakjes zwarte verf over het witte behangpapier gegoten.
‘Vorig jaar hebben we dit ook al eens gedaan’, vertelt Dominique Chrétien (21, Japanstudies) en komend collegejaar voorzitter van Catena). ‘De mooiste kunstwerken hangen we boven, in onze galerij.’ Ze volgt het filmpje vanaf de bar met een stel ouderejaars. Zonder kwasten, met een biertje. Ook ter ontspanning is The Joy Of Painting immers zeer geschikt. ‘Als kind zat ik nogal vaak ziek thuis en dan keek ik naar Bob Ross’, vertelt Van Zanen. ‘Het was dat, of The Box.’ Gisteren heeft ze de grote toegangsdeuren van Catena beschilderd. ‘Verder photoshop ik vooral. Analoog photoshoppen komt er niet zo vaak van.’
In enkele bewegingen schildert Ross met een flinke kwast een lichtroze lucht boven een lichtblauw meer. Op Catena heeft een enkeling ook zo’n kwast bemachtigd, de rest probeert met smalle penselen de grootmeester bij te houden.
Die begint intussen aan ‘a few little clouds’, ‘some little bushes’ en andere ‘little fantastic details’. De kenmerkende happy little trees laat hij vandaag achterwege. ‘This old tree is tired’, merkt hij meelevend op terwijl hij met een paar penseelstreken de takken laat hangen. De deelnemers schilderen ijverig mee aan twintig steeds meer verschillende landschappen.
Plotseling heeft Ross het gehad met de pasteltinten. ‘So let’s do this’, zegt hij vastberaden, terwijl hij een aantal lichtroze wolkjes laat verdwijnen achter dikke klodders zwarte verf. Penselen blijven even in de lucht steken en alle kunstenaars kijken een moment verbaasd naar het scherm. ‘Blijven schilderen!’ buldert een van de toeschouwers vanaf een barkruk. ‘Let’s be brave. There we go’, moedigt ook Ross aan. Dankzij ‘some nice little highlights’ ontstaat er uiteindelijk ‘a fantastic almighty tree’. Op het grote scherm althans.
‘Vorig jaar hadden mijn huisgenoten en ik thuis een wall of fame gemaakt van onze creaties’, vertelt Rik Bussink (20, student geschiedenis en Catena’s penningmeester sociëteit). Vanavond heeft hij echter bardienst. ‘Ik was al ingeroosterd, maar ik heb toch een beetje mee proberen te doen.’ Op het schoolbord achter de bar is tussen de bierprijzen inderdaad een happy little berglandschap ontstaan.
Van Zanen, die al die tijd op de grond heeft liggen werken, staat maar eens op. ‘Van veraf ziet het er beter uit’, constateert ze. Haar buurvrouw, Nadine van Zon (24), heeft haar landschap versierd met verfspetters. Ze studeert kunstzinnige therapie. ‘Dus nu moet ik vast iets slims over mijn schilderij zeggen. Nou ja, ik was al klaar, dus ik dacht: flats, flats. Ik verpollock de boel.’