Amerikanen maken graag praatjes met onbekenden. In een mate die voor ons zo ongebruikelijk is, dat het soms lijkt of ze eenzaam zijn. Maar daarvoor doen te veel verschillende mensen het te vaak.

Ik zat in een vliegtuig en het was weer raak: tijdens het instappen spreekt een man mensen in de rij voor hem aan en even later begint hij te kletsen met de dame naast mij. Het zag er onwijs gezellig uit, maar ik wist beter: dit is weer een heerlijk Amerikaans potje ‘We kennen elkaar niet, maar praten alsof dat wel zo is.’

Na zeven maanden in de States moest ik het ook wel kunnen dacht ik, dus ik ging American style en sprak de dame naast mij aan.

Het bleek dat ze de man niet kende en ze vertelde mij dat het in het Zuiden nog veel gebruikelijker is om een praatje aan te knopen dan in het Noorden.

En dan niet de ‘Hi, how are you today?’ van een winkelbediende, maar gezellig elkaar leren kennen in de rij voor een kassa of bij de bushalte - overal eigenlijk. Zou de kans op een praatje ook groter zijn in Zuid-Nederland dan in Groningen? Wel als we de Brabanders mogen geloven die een soort marketingstrategie van hun Brabantse gezelligheid hebben gemaakt.

In het algemeen denk ik dat wij Nederlanders toch wat minder van het babbelen zijn. Dat zie je altijd zo goed in de trein, waar iedereen duidelijk in zijn eigen ‘anti-contact-schildje’ gekeerd zit.

Pas wanneer er wordt omgeroepen dat de trein vertraagd is, beginnen langzaam de eerste kopjes uit de schildjes op te steken voor een collectieve klaagzang over de NS.

Iets heel anders dan het gezellige, meestal optimistische, Amerikaanse praatje. Met hun oneliners weten die het contactmomentje ook weer tijdig te beëindigen: gooien ze er een mooie ‘was a pleasure talking to you’ in en dan is het weer voorbij.

Toch leuk om eens in Nederland wat onbekenden aan te spreken; gewoon om te kijken hoe het uitpakt. Ongetwijfeld krijg je er een paar mooie Hello Goodbye-momentjes voor terug (dat tv-programma dat mensen op Schiphol vraagt waar ze naartoe gaan of op wie ze wachten).

Ik heb er in ieder geval weer een nieuw experiment bij voor in eigen land.

En als ik een te stugge, nuchtere Hollander tref die er niet van gediend is kan ik altijd nog terugvallen op het excuus dat het in Amerika heel gebruikelijk was om een praatje te maken en hem een very nice day te wensen.

Door Marit de Vos