Achtergrond
Je blijft toch de homo
Wouter van Dijke (18) deed maandag mee aan de demonstratie voor homorechten. ‘Kijk daar! Vijftigplus-homo’s!’
Judith van Hoogdalem
woensdag 10 april 2013
© Taco van der Eb

Wouter van Dijke draagt een paarse trui en een paarse broek, waar een onderbroek in dezelfde kleur bovenuit steekt. Om zijn schouders heeft hij een regenboogvlag geknoopt. Maar toch valt hij vandaag niet uit de toon. Alle jongeren die zich maandagavond op Amsterdam Centraal hebben verzameld zijn gekleed in alle mogelijke kleuren.

‘Straks gaan we naar het Oosterdok’, zegt Van Dijke, ‘omdat Poetin daar tegenover, in het Scheepvaartmuseum, aan het dineren is met allemaal hoge piefen.’ Hij pakt zijn megafoon erbij en trekt de aandacht van de ongeveer dertig mensen die zich tot nu toe verzameld hebben. ‘Hallo allemaal! Het wordt een beetje druk hier dus we gaan naar buiten. Volg de oranje vlag!’

De eerstejaars biologiestudent is actief Expreszo-lid. Via internet vond hij de landelijke vereniging voor homo,- bi-, en transseksuele jongeren en meldde zich aan als vrijwilliger. Inmiddels schrijft hij voor het tijdschrift dat door de vereniging wordt uitgebracht.

Maar vandaag is het tijd voor actie. ‘In Rusland willen ze "homo-propaganda" in het bijzijn van minderjarigen te verbieden. De regenboogvlag mag dan bijvoorbeeld niet meer gedrukt worden, maar ook mogen twee jongens niet hand-in-hand lopen met elkaar als er kinderen in de buurt zijn.’

Om zich hier tegen uit te spreken, doet Van Dijke vandaag mee aan de demonstratie. De drager van de oranje vlag leidt de groep naar buiten, het Stationsplein op. Onderwijl sluiten steeds meer andere demonstranten zich aan. ‘Kijk daar! Vijftigplus-homo’s!’ roept een meisje, doelend op twee grijze mannen met regenboogpetjes.

In een grote sliert komt de groep aan op het Oosterdok, met voorop lopen zes bestuursleden en vrijwilligers van Expreszo die elk een andere kleur vlag dragen. De felle kleuren op het plein vormen een schril contrast met het imposante grijze Scheepvaartmuseum aan de andere kant van het water, dat bewaakt wordt door talloze ME-busjes en motoragenten. Op een groot podium treden ondertussen de Lipstick Lesbians op.

‘Ik hoop dat ons geluid door de muren van het Scheepvaartmuseum binnendringt en dat Poetin in lawaai moet dineren!’ zegt Van Dijke. En dan verandert Poetin radicaal zijn kijk op homo’s? ‘Ik snap ook wel dat het niet zo makkelijk is om iemands gedachtegang om te gooien. Met deze demonstratie willen we vooral laten zien dat homoseksualiteit hier wel geaccepteerd wordt. Ik hoop dat homo’s in Rusland dat meekrijgen. We willen hen een hart onder de riem steken.’

Dik anderhalf uur lang wordt er op het Oosterdok gedanst, gejoeld en geschreeuwd ("Go home Poetin, go home!"). Dan wordt het plein langzaamaan leger.

Hoe zit het eigenlijk met homoacceptatie in Nederland? ‘Ik denk niet dat homoseksualiteit ooit voor honderd procent geaccepteerd wordt. Homo’s blijven de uitzondering. Ik heb zelf gelukkig nooit negatieve ervaringen gehad omdat ik homo ben, maar dat komt denk ik ook door mijn omgeving. Als homo in een stad als Leiden heb je het wel makkelijker dan in een dorp. Maar waar je ook bent, je blijft toch "de homo".’