In Leiden kunt u een aardig inzicht krijgen hoe belangrijk uw straat is op het moment dat we te maken krijgen met sneeuw en ijs. U hoeft alleen de strooiwagens in de gaten te houden. Worden uw schoenen langzaam weggevreten door de zoutcombi die voor uw deur wordt gedumpt? Gefeliciteerd, uw straat is een belangrijke ader in het hart van de stad.
Gaat u steeds gênant op uw smoel elke keer als u het vuilnis buiten zet of uw fiets pakt? Dan is er niet gestrooid en kunt u er vanuit gaan dat uw straat voor de gemeente onbelangrijker en nuttelozer is dan een warmwaterkruik van chocola. Dikke kans dat u, net als ik, in de hulpeloze tweede categorie zit.
De dagen van winterpret zijn inmiddels voorbij. Alhoewel, winterpret? We beefden dagenlang onder subzero temperaturen, maar het meeste ijs lag uiteindelijk op straat in plaats van op de gracht. Het bittere echtpaar Koning Winter en Moeder Natuur blijft mij de overdadige luxe van een verkorte wandeling over een bevroren gracht naar de supermarkt misgunnen. Een sluiproute over het ijs is niet aan de orde. De straten waren gladder dan het haar van een back op het rugbyveld, in het hoge noorden was de aanhoudende vorst genoeg voor de zoveelste Elfstedenkoorts, maar bevroren Leidse grachten ho maar.
Als ik net gedoucht had, bevroor het water in mijn haar bijkans in de tijd die ik nodig had om naar de supermarkt, faculteit of UB te lopen, maar de grachten hadden daar simpelweg ijskoude schijt aan.
Global warming of simpele pech? Ik weet het niet, maar de Elfstegentocht, een rondje Leiden op de schaats, zat er geen moment in deze winter. Daar alle sportvelden ook nog eens bedolven waren onder een laag bevroren winterpap, was het sowieso een slechte tijd voor de gewenste beweging, op een vreemde vorm van ijsdansen na.
De paradox van betere infrastructuur vanwege strenge vorst was een van de weinige dingen waardoor de kortstondige winter nog enig nut had kunnen hebben. Nu was het vooral verantwoordelijk voor een decor waarin onze meest primitieve frustraties schaamteloos tot uiting kwamen. Winterse weersomstandigheden dwingen ons tot compromissen waarvan we hadden gehoopt er nooit over na te hoeven denken. Op straat moest ik meerdere keren op mijn bek gaan voordat ik de moed bij elkaar had om mijn uiterst mannelijke moonboots aan te doen. Beschamend opgelopen fysiek letsel doet een man zijn prioriteiten anders rangschikken. Het moet gezegd worden dat het aantal glijpartijen op straat er wel drastisch mee verminderde, maar toch ben ik niet rouwig om de intrede van de lente.