‘Hallo, willen jullie lid worden van onze roeivereniging? Nee? Nou; hier heb je in ieder geval een mooie puntenslijper.’ Het is dinsdagochtend half tien. Talloze studenten in spe dwalen rond op de informatiemarkt langs de Leidse grachten. Gretig nemen ze de gratis gadgets aan, en ondertussen likken ze van hun ijsjes. Er klinkt gelach en geschreeuw. Het is duidelijk: de nieuwe eerstejaars hebben er zin in. Behalve één meisje.Zij valt op. Waarom? Omdat ze alleen is, en niemand tijdens de El Cid-week is alleen. Iedereen hoort vastgeplakt te zitten aan een groepje, en iedereen heeft twee enthousiaste mentoren die niet kunnen wachten om de aankomende eerstejaars hun studentenvereniging te laten zien. Voor dit meisje geldt dat blijkbaar niet. Ze zit verslagen aan de waterkant. Met een sip gezicht gooit ze kiezelsteentjes in het water, naast haar staat het vertrouwde paarse El Cid-tasje er verloren bij.De uitdelers van flyers, puntenslijpers, snoepjes en nog meer flyers negeren haar. Zij hebben het veel te druk met het ronselen van nieuwe leden voor hun studentenvereniging, sportclub of politieke partij. Toch opmerkelijk hoe de introductieweek wordt aangekondigd: in vijf dagen zou je de stad leren kennen én je studie en faculteit, en oh ja: daarnaast kun je de hele week terecht op alle studentenverenigingen. Zo lijkt het te draaien om de stad Leiden, maar niets is minder waar. De week staat in het teken van de studentenverenigingen. Overdag kun je rondleidingen krijgen in hun mooie oude panden en staan er meerdere amusante activiteiten zoals modderworstelen en bierestafettes op het programma. ’s Avonds halen ze alles uit de kast om zoveel mogelijk mensen binnen te halen: beroemde dj’s, waanzinnige themafeesten. Ondertussen wordt er natuurlijk van je verwacht dat je dan ook lid wordt, want ja, ze doen niet voor niets zo hun best. Na een lome ochtend slenter ik opnieuw langs dezelfde grachten. Voor me doemt een ietwat mollig meisje op, volledig in het zwart gekleed. Het is hetzelfde treurige meisje van vanochtend. Om haar heen staat een gelaten groepje verontschuldigingen aan te bieden. Ze zijn het arme kind vergeten mee te nemen tijdens een boottochtje. De mentoren staan er beschaamd bij. En terecht.‘Sorry Mariska, het spijt ons echt heel erg, voortaan kom jij bij ons op de eerste plaats, om het goed te maken.’ Er glijdt voorzichtig een glimlach op het Mariska’s gezicht.‘Oké jongens, wie gaat er mee een ijsje halen?’ roept een van de mentoren. De groep stormt opgewonden in de richting van een ijssalon. Het meisje sjokt er langzaam achteraan. Ze is weer helemaal alleen. 

Maaike Lommerse (1994) is eerstejaars studente bestuurskunde. Ze schrijft dit jaar om de week een column over haar ervaringen.