‘We gaan op bezoek bij bedrijven, we wonen een zitting bij van de politierechter in de Franse stad Laon, we gaan naar de Hoge Raad in Parijs.’
Isabelle van de Calseyde, docente juridisch en economisch Frans noemt activiteiten op die ze met haar studenten onderneemt. ‘Het is niet alleen taalverwerving, bij juridisch Frans moet je ook kennis hebben van het juridisch systeem daar. En bij economisch Frans moet je bijvoorbeeld weten hoe het zit met de Franse vakbonden. En hoe heet de werkgeversorganisatie? Daar gaan we dan langs in Parijs.’
De Leidse Studentenraad riep haar vorige week tijdens de diesviering uit tot winnaar van de Onderwijsprijs, nadat ze was voorgedragen door studievereniging Gibalaux van de opleiding Frans. Als redenen voerden studenten de excursies aan die goed voorbereiden op de beroepspraktijk, evenals het betrekken van alle studenten bij de colleges en de ruimte voor zelfstandigheid.
De in België geboren docente had tien jaar lang een eigen taalinstituut, waar ze met 17 werknemers Frans doceerde aan Nederlandse bedrijven. Ook werkt ze als politie- en gerechtstolk. Gevraagd waarom haar onderwijs studenten zo aanspreekt, zegt ze: ‘Ik denk omdat ik theorie aan de praktijk weet te koppelen. Maar ook omdat ik luister naar studenten. Het is belangrijk om je in te leven. Als het over politiek gaat, pols ik eerst wat mensen al weten. Gewoon maar hoorcollege geven werkt niet. In het bedrijfsleven heb ik geleerd dat het gaat om benadering, dat je niet mensen zomaar iets kunt gaan vertellen.’
Ze organiseert rollenspellen, zodat studenten zoveel mogelijk met elkaar praten. Ook probeert ze te zorgen voor veel interactie: ‘Ze bereiden thuis een presentatie voor en beoordelen elkaar. Dat zorgt er voor dat ze er niet als zandzakken bij zitten. Ik laat ook veel videomateriaal zien, bijvoorbeeld om ze voor te bereiden op het jargon als we naar de Franse rechtbank gaan.’
In haar toespraak bij de prijsuitreiking legde ze haar onderwijsfilosofie uit: het uitwisselen van positieve energie.
Van Calseyde: ‘Het is makkelijk om op iemand af te katten. Maar wat doet iemand goed? Ik stop mijn energie in positieve zaken. Zo probeer ik ingangen bij studenten te vinden. Maar ik ben wel streng. We maken afspraken, hebben deadlines. In het bedrijfsleven heb je ook veel dingen te doen op een dag, daar moet je mee om kunnen gaan.’
In 2007 kreeg Van Calseyde ook al eens steun van haar studenten, maar toen in een andere situatie: ‘Ik rakel het niet graag op. Er was een tekort, ik was als laatste bij de opleiding gekomen en moest weg. De studenten zijn toen buiten mijn weten om een petitie gestart. Dat vond ik zo ontroerend. En... ik zit er nog.’